Ηλεκτρικό μέρος των νανο Irfz44ns τσιγάρων ανταλλακτικών μηχανημάτων καπνών συσκευαστών

Μια κρυσταλλολυχνία είναι μια συσκευή ημιαγωγών που χρησιμοποιείται για να ενισχύσει ή να μεταστρέψει τα ηλεκτρονικές σήματα και τη ηλεκτρική δύναμη. Οι κρυσταλλολυχνίες είναι μια από τις βασικές δομικές μονάδες της σύγχρονης ηλεκτρονικής. Αποτελείται από το υλικό ημιαγωγών συνήθως με τουλάχιστον τρία τερματικά για τη σύνδεση σε ένα εξωτερικό κύκλωμα.

Μαζική παραγωγή

Στη δεκαετία του '50, ο αιγυπτιακός μηχανικός Μωάμεθ Atalla ερεύνησε τις ιδιότητες επιφάνειας των ημιαγωγών πυριτίου στα εργαστήρια κουδουνιών, όπου πρότεινε μια νέα μέθοδο επεξεργασίας συσκευών ημιαγωγών, ντύνοντας μια γκοφρέτα πυριτίου με ένα στρώμα μόνωσης του οξειδίου πυριτίου έτσι ώστε η ηλεκτρική ενέργεια να μπορεί σοβαρά να διαπεράσει στο πυρίτιο διεύθυνσης κατωτέρω, η υπερνίκηση της επιφάνειας δηλώνει εκείνη την ηλεκτρική ενέργεια από την επίτευξη του ημιαγωγικού στρώματος. Αυτό είναι γνωστό ως παθητικότητα επιφάνειας, μια μέθοδος που έγινε κρίσιμη στη βιομηχανία ημιαγωγών δεδομένου ότι κατέστησε αργότερα πιθανή τη μαζική παραγωγή των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων πυριτίου.

Διπολικές κρυσταλλολυχνίες συνδέσεων

Οι πρώτες διπολικές κρυσταλλολυχνίες συνδέσεων εφευρέθηκαν από το William Shockley των εργαστηρίων κουδουνιών, ο οποίος υπέβαλε αίτηση για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (2.569.347) στις 26 Ιουνίου 1948. Στις 12 Απριλίου 1950, το κιρκίρι του Gordon φαρμακοποιών εργαστηρίων κουδουνιών και οι σπινθήρες του Morgan είχαν παραγάγει επιτυχώς μια λειτουργώντας διπολική NPN κρυσταλλολυχνία γερμανίου συνδέσεων ενισχύοντας.

Υλικό

Οι περισσότερες κρυσταλλολυχνίες γίνονται από το πολύ καθαρό πυρίτιο, και μερικές από το γερμάνιο, αλλά ορισμένα άλλα υλικά ημιαγωγών χρησιμοποιούνται μερικές φορές. Μια κρυσταλλολυχνία μπορεί να έχει μόνο ένα είδος μεταφορέα δαπανών, σε μια field-effect κρυσταλλολυχνία, ή μπορεί να έχει δύο είδη μεταφορέων δαπανών στις διπολικές συσκευές κρυσταλλολυχνιών συνδέσεων.