Μέγεθος Kretek βασιλιάδων Molin HLP που κατασκευάζει τη μηχανή το ηλεκτρονικό μέρος Irfz44nl

Μια κρυσταλλολυχνία είναι μια συσκευή ημιαγωγών που χρησιμοποιείται για να ενισχύσει ή να μεταστρέψει τα ηλεκτρονικές σήματα και τη ηλεκτρική δύναμη. Οι κρυσταλλολυχνίες είναι μια από τις βασικές δομικές μονάδες της σύγχρονης ηλεκτρονικής. Αποτελείται από το υλικό ημιαγωγών συνήθως με τουλάχιστον τρία τερματικά για τη σύνδεση σε ένα εξωτερικό κύκλωμα.

Κενός σωλήνας

Έναντι του κενού σωλήνα, οι κρυσταλλολυχνίες είναι γενικά μικρότερες και απαιτούν τη λιγότερη δύναμη να λειτουργήσουν. Ορισμένοι κενοί σωλήνες έχουν τα πλεονεκτήματα πέρα από τις κρυσταλλολυχνίες στις πολύ υψηλές λειτουργούσες συχνότητες ή τις υψηλές λειτουργούσες τάσεις. Πολλοί τύποι κρυσταλλολυχνιών γίνονται στις τυποποιημένες προδιαγραφές από τους πολλαπλάσιους κατασκευαστές.

Κρυσταλλολυχνία σημείο-επαφών

Το 1948, η κρυσταλλολυχνία σημείο-επαφών εφευρέθηκε ανεξάρτητα από τους γερμανικούς φυσικούς Herbert Mataré και Heinrich Welker λειτουργώντας Compagnie des Freins et Signaux Westinghouse, ένα υποκατάστημα Westinghouse που βρέθηκε στο Παρίσι. Το Mataré είχε την προηγούμενη εμπειρία στην ανάπτυξη των διορθωτών κρυστάλλου από το πυρίτιο και το γερμάνιο στη γερμανική προσπάθεια ραντάρ κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Χρησιμοποιώντας αυτήν την γνώση, άρχισε το φαινόμενο «της παρέμβασης» το 1947.

Διπολικές κρυσταλλολυχνίες συνδέσεων

Οι πρώτες διπολικές κρυσταλλολυχνίες συνδέσεων εφευρέθηκαν από το William Shockley των εργαστηρίων κουδουνιών, ο οποίος υπέβαλε αίτηση για το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (2.569.347) στις 26 Ιουνίου 1948. Στις 12 Απριλίου 1950, το κιρκίρι του Gordon φαρμακοποιών εργαστηρίων κουδουνιών και οι σπινθήρες του Morgan είχαν παραγάγει επιτυχώς μια λειτουργώντας διπολική NPN κρυσταλλολυχνία γερμανίου συνδέσεων ενισχύοντας.