Κομμένο Decoufle μαχαίρι για την τέμνουσα διαδικασία μετά από τη συνέλευση Garniture της κατασκευής της μηχανής του τσιγάρου φίλτρων

Το μαχαίρι τσιγάρων είναι ένα συστατικό του τσιγάρου κατασκευάζοντας τις μηχανές στη ράβδο τσιγάρων φετών πρίν πηγαίνει στη μηχανή συνελεύσεων φίλτρων.

Δύναμη παραγωγής

Η δύναμη παραγωγής είναι χαμηλή (MPA 200 έως 300), το οποίο περιορίζει τη χρήση τους για τα δομικά και άλλα μεταφέροντα συστατικά. Η επιμήκυνσή τους είναι υψηλή, το οποίο επιτρέπει την παραμόρφωση στις διαδικασίες επεξεργασίας (όπως το βαθύ σχέδιο των νεροχυτών κουζινών). [παραπομπή που απαιτείται] είναι weldable με όλες τις διαδικασίες η πολύ συχνά χρησιμοποιημένη διαδικασία είναι συγκόλληση ηλεκτρικών τόξων (δείτε το τμήμα συγκόλλησης κατωτέρω). [παραπομπή που απαιτείται] είναι ουσιαστικά non-magnetic και διατηρούν την ολκιμότητά τους στις κρυογόνες θερμοκρασίες. [παραπομπή που απαιτείται]

Ωστενιτικό ανοξείδωτο

Το ωστενιτικό ανοξείδωτο είναι η μεγαλύτερη οικογένεια των ανοξείδωτων, που αποτελεί για τα δύο τρίτα όλης της παραγωγής ανοξείδωτου. Κατέχουν μια ωστενιτική μικροδομή, η οποία είναι μια πρόσωπο-κεντροθετημένη κυβική δομή κρυστάλλου. Αυτή η μικροδομή επιτυγχάνεται με την ανάμιξη του χάλυβα με το ικανοποιητικά νικέλιο ή/και το μαγγάνιο και του αζώτου για να διατηρήσει θερμοκρασίες μιας τις ωστενιτικές μικροδομής καθόλου, που κυμαίνονται από την κρυογόνο περιοχή ως το σημείο τήξης. Κατά συνέπεια, τα ωστενιτικά ανοξείδωτα δεν είναι hardenable από τη θερμική επεξεργασία δεδομένου ότι κατέχουν τις ίδιες θερμοκρασίες μικροδομής καθόλου.

Εφεύρεση

Η εφεύρεση του ανοξείδωτου παρακολούθησε μια σειρά επιστημονικών εξελίξεων, που αρχίζουν το 1798 όταν παρουσιάστηκε αρχικά το χρώμιο στη γαλλική ακαδημία από το Louis Vauquelin. Στο πρόωρο 1800s, ο James Stodart, ο Michael Faraday, και η σφύρα του Robert παρατήρησαν την αντίσταση των κραμάτων χρώμιο-σιδήρου («χάλυβες χρωμίου») στους φορείς οξείδωσης. Ο Robert Bunsen ανακάλυψε την αντίσταση του χρωμίου στα ισχυρά οξέα. Η αντίσταση διάβρωσης των iron-chromium κραμάτων μπορεί να είχε αναγνωριστεί πρώτα το 1821 από το Pierre Berthier, ο οποίος σημείωσε την αντίστασή τους ενάντια στην επίθεση από μερικά οξέα και πρότεινε τη χρήση τους στα μαχαιροπήρουνα.